Recentelijk trad The Body op in Salford naar aanleiding van hun release Orchards Of A Futile Heaven samen met Dis Fig. De optredens van het duo, bestaande uit Chip King en Lee Buford, staan bekend om hun krachtige en vaak overweldigende ervaring. Het optreden gaf een voorproefje van de unieke, intense geluiden die hun nieuwe album biedt.
Eerste indrukken en geluidsexperimenten
Het openingsnummer Last Things begint met gesproken woord en een dreunende introductie die meteen laat zien wat er te verwachten valt in de negen nummers. De kenmerkende schreeuwende vocalen van Chip King zijn niet voor iedereen weggelegd, maar ze vormen een integraal onderdeel van de ervaring, verweven met zorgvuldig geplaatste gesproken passages.
De muzikale aanpak van The Body valt op door de onorthodoxe benadering. Ze verleggen de grenzen van geluid, wat voor sommigen creatief en innovatief aanvoelt, maar voor anderen uitdagend en chaotisch. Het nummer Removal is een explosie van geluid met drones en samples, terwijl het nummer Careless And Worn existentiële vragen stelt zoals “waarom leven?” en “waarom überhaupt?”.
Invloeden en afwisseling
A Premonition brengt experimenten met invloeden uit hiphop en r&b, genres waar beide artiesten van houden, maar blijft toch rauw en scherp. Less Meaning daarentegen is sneller en heeft een punkachtige sfeer. Buford benadrukt dat er, ondanks het lawaai, altijd dynamiek in hun muziek zit. Voor sommigen is de muziek misschien ontoegankelijk, maar ze bevat subtiliteit en complexiteit die bij nader luisteren naar voren komen.
Diepgang en emotie
Het nummer The Citadel Unconquered laat een langzamer ritme horen en geeft een gevoel van schijnzekerheid, wat hun veelzijdigheid en controle over de muzikale elementen toont. End Of Line volgt dit op met een somberder tempo en emotioneel geladen teksten zoals “all hopes tortured” en “remain with bitter resentment”.
Hoogtepunt en afsluiting
Met The Building keert het duo terug naar de ruwe, desoriënterende geluiden van eerder in het album. Het sluitstuk, All Worries, eindigt met gelaagde arrangementen en een koorachtig geluid dat een onheilspellende sfeer creëert. Deze afsluiting is indrukwekkend en benadrukt de unieke artistieke visie van The Body.
Stream “The Crying Out of Things” hier:
